Schrijver vermomd als kunstenaar

Lang, lang geleden, was er een inval juf op de basisschool die, gretig met haar rode potlood, strepen door mijn korte verhaal trok. 'Blijf jij maar vooral tekenen, want schrijven gaat het niet worden.' Ik geloofde haar,  ondanks dat ik verhalen schrijven prachtig vond. Het voelde, en nog steeds, kwetsbaar om verhalen te delen en na het rode potlood-incident gebeurde dat ook niet meer. De verhalen hadden er echter schijt aan en bleven mijn hoofd binnenstromen. Ik ging de ideeën vertalen naar beeld met behulp van verf, potloden, papier en lijm. 

Totdat er een verhaal in mijn hoofd ontstond* die niet te vertalen was in verf of papier. Sterker nog, ik had er totaal geen beeld bij. Er kwamen alleen maar zinnen mijn woorden mijn hoofd in, delen van zinnen en een vibe. Het eiste dat ik het ging opschrijven. Na enige weifeling ben ik begonnen en sindsdien vloeien de verhalen zó mijn laptop in. De realisatie dat ik een schrijver ben die zich vermomd als kunstenaar vind ik bij mij passen.

Het mooie vind ik dat verhalen verteld willen worden, op welke manier dan ook.  

 *scroll verder naar beneden om dat verhaal te lezen.

"Alles wat ik maak en schrijf begint met de nieuwsgierige vraag: 

Hoe zou het zijn als... en in die drie puntjes ontstaat van alles."

Het verhaal dat eiste om opgeschreven te worden.

Hallo.

Hallo.

Wie ben jij?
Ik ben Tijd.

Oh. Ben je een meneer of een mevrouw?
Daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht. 

Wat doe je dan?
Zoveel dingen, ik kan met je meelopen of stil staan.
Ik kan spelletjes spelen zoals worstelen of verstoppertje doen.
Ik kan heel lang worden of ineens verdwijnen, vertragen vind ik het allermooiste om te doen.

Vertragen? Wat is dat?
Dan voelt een minuut als een eeuwigheid.

Maar dan ben je al eerder bij mij geweest!
Tijd glimlacht.

Ga je nu weg?
Nee, ik loop nog een tijdje met je mee.

tekst Annemiek van Duin